آدم قصه ی امروز زمان

گریه دارد دل بی صاحب من 
اشک و دردی است  روان 
قلب بیچاره تحمل نکند اشکم را 
و تنم بازعصایی شده در دست غم تلخ زمان 
و زمان می بلعد 
هر کسی درد دلش بیشتر است  
دل دریا ؛چه خروشان شده از داد بشر 
و زمستان 
گره کور همان کودک در یوزه ی بی جان و توان 
به سرش نیست کلاهی  
و به دستان ترک خورده ی بی روح خودش 
دست پوشی زده از جنس خیال 
و نگاهش به عبور 
شاید اینبار کسی از سر عشق 
دست گرمی بکشد بر دستش 
و دل نازک او نفسی تازه کند 
و تواند کمی از دست فروش 
اندکی شعله ی آتش بخرد 
و کمی آن سو تر لقمه نانی بخورد 
و بگوید که خدایا شکرت 
آدم قصه ی امروز زمان 
باز کن پنجره ی تنگ دل سنگت را  
و ببین ضجه ی این کودک بی تاب و قرار 
و شنو زجر زمان 
سمعکت را بگذار وَ نگو هذیان است 
چهره ی تلخ زمین ،حاصل ذهن مریض من و توست 
من  و هذیان و سکوت 
بغض درد آور این زجر زمانیم چه سود
ولی امید به آن صبح سپید 
به همان راه نرفته به همان دست خدا 
می رسد باز بهار 
#فردین_علائی #هذیان  #نیمایی