تقدیم به پیامبر اعظم حضرت محمد (ص)

سلام جناب ایوبی بزرگوار چراشماگفتین این شعر غزل نیست
ازنظرشما غزل چیست؟
شایدبه من ربطی نداشته باشه که بخوام جوابی بدم وشاعربایدخودش دفاع کنه ازایرادی که شماگرفتین برشعر امااینجا لازم بودکه مداخله کنیم
چون یه چیزی گفتین وبدون توضیح رفتین هیچ کس دیگه هم روشن نکرده شمارو
جزخودشاعرکه جواب ایشان راهم نداده اید ........
وقتی شما سربسته نظرمی دهید وهیچ توضیحی نمی دهید وتیک نقدرا هم فعال می کنید ودلایل خودتون را نمی گید که چراین شعرغزل نیست
چهارتاشاعرتازه کارو آماتور می مونند که چراین شعرغزل نیست ودچاراشتباه میشوند ای کاش یانقدنکنیم یاوقتی که نقدمی کنیم درست وحسابی باشه و اگرایرادی می گیریم دلایلش راهم بگیم تاهمه بدونن چه خبره واز چی حرف می زنند

غزل در اصطلاح شعراي فارسي، اشعاري است بر يک وزن و قافيه با مطلع مصرع که حد معمول متوسط مابين پنج بيت تا دوازده باشد و گاهي بيشتر از آن تا حدود پانزده و شانزده بيت، و بندرت تا نوزده بيت نيز گفته اند. اما از پنج بيت کمتر باشد ميتوان آنرا غزل ناتمام گفت؛ و کمتر از سه بيت را به نام غزل نشايد ناميد.

کلمه غزل در اصل لغت، به معني عشقبازي و حديث عشق و عاشقي کردن است؛ و چون اين نوع شعر بيشتر مشتمل بر سخنان عاشقانه است، آنرا غزل ناميده اند. وليکن در غزل سرايي حديث مغازله شرط نيست، بلکه ممکن است متضمن مضامين اخلاقي و دقايق حکمت و معرفت باشد، و از اين نوع غزلهاي حکيمانه و عارفانه نيز بسيار داريم که نمونه آنرا نقل خواهيم کرد.

فرق ميان غزل با تغزيل قصيده، آن است که ابيات تغزل بايد همه مربوط به يک موضوع و يک مطلب باشد، اما در غزل تنوع مطالب ممکن است؛ چندانکه آنرا شرط غزل دانسته اند. غزل هر قدر لطيف تر و پرسوز تر باشد، مطبوع تر و گيرنده تر است؛ و همان اندازه که در قصيده فخامت و جزالت مطلوب است، در الفاظ و معاني غزل بايد رقت و لطافت بکار برد و از کلمات وحشي و تعبيرات خشن و ناهموار سخت احتراز کرد.



تحول صناعي و معنوي غزل

بايد دانست که اصطلاح غزل در قديم مخصوص اشعار غنايي و سرودهايي آهنگين عاشقانه بوده است که با الحان موسيقي تطبيق مي شده و آنرا غالباً با ساز و آواز مي خوانده اند؛ در عدد ابيات و ساير خصوصيات نيز شرط و قيدي نداشت. بعد آنرا مرادف کلمه نسيب بکار بردند و تغزلات پيش آهنگ قصايد را به اسم غزل ناميدند.

تدريجاً همان غزلي که تشبيب قصايد بود به صورت غزل مفرد نظير غزليات عراقي و سعدي و حافظ درآمد و نوعي ممتاز و قسمتي مخصوص از شعر گرديد؛ و از آن تاريخ قسمت نسيب و تشبيب قصايد را براي امتياز به نام تغزل خواندند. در نوع غزل از نظر معني و مضمون نيز به مرور ايام تحول بزرگ روي داد. به اين جهت که شعراي قصيده سراي قديم، بيشتر توجهشان به مدح سلاطين و وزراء و رجال بزرگ عهد خود بود و در غزلهاي تشبيب قصيده، از حدود معاني عشقي و وصفي بيرون نمي رفتند.

اما از آن تاريخ که معاني عالي اخلاقي و مضامين دلپذير حکمت و عرفان داخل شعر فارسي گرديد، انواع شعر مخصوصاً نوع غزل از صورت محدود سابق بيرون آمد و با افکار و معاني بلند اخلاقي و عرفاني بياميخت؛ و بهترين وسيله براي پروراندن معاني عالي حکمت و معرفت گرديد. اصطلاحاتي که از مي و معشوق و ميخانه و پير مي فروش و مغ و مغبچه و خط و خال و چشم و زلف در غزليات باقي ماند، در بيان معاني عاليتري غير از آنچه هوسبازان کوته بين توهم کرده اند بکار رفت.



حسن تخلص در غزل

صنعت حسن تخلص چنانکه پيش دانستيم، بيشتر در نوع قصيده معمول است، و گاه باشد که آنرا در غزل نيز بکار برند. اما به اين طريق که در ابيات آخر غزل گريز به مدح کرده، يکي دو بيت در ستايش ممدوح بگويند و غزل را به دعاي او يا بيت غزلي ديگر ختم کنند؛ بطوري که گاهي مديحه در حکم جمله معترضه باشد. مثال غزل از حافظ:

ياري اندر کس نمي بينيم ياران را چه شد؟

دوستي کي آخر آمد، دوستداران را چه شد؟

آب حيوان تيره گون شد، خضر فرخ پي کجاست؟

خون چکيد از شاخ گل، باد بهاران را چه شد؟

کس نمي گويد که ياري داشت حق دوستي

حق شناسان را چه حال افتاد؟ ياران را چه شد؟

لعلي از کان مروت بر نيامد سالهاست

تابش خورشيد و سعي باد و باران را چه شد؟

شهر ياران بود و خاک مهربانان اين ديار

مهرباني کي سر آمد؟ شهر ياران را چه شد؟

گوي توفيق و کرامت در ميان افکنده اند

کس به ميدان درنمي آيد، سواران را چه شد؟

صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغي برنخاست

عندليبان را چه پيش آمد؟ هزاران را چه شد؟

زهره سازي خوش نمي سازد، مگر عودش بسوخت؟

کس ندارد ذوق مستي، ميگساران را چه شد؟

حافظ، اسرار الهي کس نميداند، خموش

از که مي پرسي که دور روزگاران را چه شد؟

حالا باتوجه به توضیحات بالا کی گفته این شعر غزل نیست؟!!!
این شعر یک غزل آیینی است
موفق باشید

درود

این بداهه عالی بود در موضوع

این شروع گرجه مضمونی را از سهراب به ذهن متبادر می کرد

اما شروع خوب بود این روبه تجلی اگر نباشد نفس میمیرد

و از اول پنجره باز بود به تجلی و بایدمان راه پیداکرد

که شاخص کجاست ؟

وچون آفتاب آمد دلیل آفتاب و بسی بلندای بخت بر بشر که

رحمـت للعالمین رخ گشود به تار زمین

و اگر نبود هیچ وجود نبود وهمه از نبود تعالیم اوست که


این تاریکی و ستم می رود بر بشر

و بیرق بلند معرفت حضرتش جز ملاطفت و مهربانی و عشق

نیست

و دلسوزی از او بالاتر بر بشر جز او نبوده و نیست

و اخلاق مبنای وجودست و رسالت بزرگش اتمام و اکمال

اخلاق بشرست

و هرچه پلیدیست از کدورت و کبر شیطان اکبرست

و اینهمه جنایات که بر صغیر وکبیر می رود بی مها با

از خباثت اشرافیت و سرمایه داری و جمود خواهد بود

ودنیا روی خوش نبیند مگرش به جبل المتینش

بایدیش چنگ زند

با ارادت

باسلام
این ابیات را چرا غزل نامیده اید؟::

گشته با حضرت جبریل معظم، همراز
گفته بودند که او ساحر و مجنون شده‌است
یا که شاعر شده و خالق شعر و آواز
گرچه دنیا شده از سم جهالت لبریز
گرچه دنیا شده با سم جهالت دمساز
راه این قافله پایان نپذیرد هرگز
عید مبعث شده؛ پس نقطه سر خط؛ آغاز

؟؟؟؟