نیستان

                                                                                             
برایت غزل می نوشتم که باران گرفت
ورق، عطرِ شبنم.. قلم، روحِ ریحان گرفت
        
مسمای الماسِ اسمت مرا لمس کرد
حروفش هجا در هجا صدرِ دیوان گرفت
             
سراپای دل، حیرت آشامِ دیدار شد
سراسیمه توفانِ آیینه ایوان گرفت
               
مرکب که رنگین تر از خونِ منصور بود
صمد را صنم کرد و تصویرِ عصیان گرفت
                
به تندیسِ تثلیثِ چشم و دل و دستِ تو
برهما رَدا از خدایانِ یونان گرفت
             
سبا سرستون های معبد به خورشید بست
قدمگاهِ بلقیس، نور از سلیمان گرفت
      
اوستای چشمت به مرداب لغزیده بود
که العاذرم از مسیحای لب جان گرفت                                                                           

نسیمی به دل قصه از نیلِ گیسوت خواند
غزل بر زبان، لحنِ واللیلِ قرآن گرفت
           
سکوت از سخن های ناگفته سرشار شد
نگاهت ظلوماً جَهولای انسان گرفت                                  

به صحرا شدم، عشق بی وقفه باریده بود
نیستان به آوازِ "برگرد" پایان گرفت