کلبه ی خیالی من

 

من ساکن جنگل سرسبز خیالم 
آنجا که باران 
روی دست برگها
شعر میریزد 
تا با هر ،،
 ضرب آهنگش
 تمامیت جنگل
 بهانه ی رقص  بگیرد .
آنجا  باران تر میکند
نسترنها 
و شکوفه های اقاقی را
  روی هر گل سرخ
شبنمی 
دست خود را 
 به گردن_ طراوت انداخته است .
هیچ هیزم شکنی 
 آنجا حق سکونت ندارد !
سوختنی در کار نیست !
همه گنجشکان  خیس
 همه شاد
همه جیک جیک کنان 
به فکر پرواز .
حتی پروانه ها هم ،،،
 دیده ام 
دوست دارند
 به بوسه ی از باران 
جان بدهند 
 
 میان این جنگل انبوه
کلبه ای ساخته ام
بهاری
و جنسش سبز 
 در مسیر راه خود 
حک کرده ام
به روی سنگی
که اینجا ،
        سنگها هم سنگ نیستند ..

کنار این کلبه ،
        بنفشه هایی روئیده است

بنفشه هایی به رنگ  سپید 
به رنگ عاشقی
 به رنگ مهر 
بنفشه هایی که رنگ دلدادگی دارند !
جنسشان از  عشق
ظرافتشان از عشق
لطافتشان ،
            از عشق .
بنفشه هایی 
با عطر و بویی نجیب 
   حس و حالی عجیب 
 و کل وجودشان ،
              بی فریب .

باید باورت شود !
 این بنفشه ها
 نوازششان 
احساس است
عطرشان امید  
و خودشان ،
           بی خار و خس .

 
 ای مهمان خیال_من 
می دانی ؟!!!

من
    باران 
         جنگل 
و این بنفشه ها ....

                 فقط تو را 
                   تو را 
                     تو را
                           "  منتظریم  "