صافي صبر

تكثير زخمها

اتفاق عجيبي نيست

درد گر گرفته و تنهايي ميلرزد

در تمناي سرد..!

چه سكوت مذابي !

چه آتشكده ي كوري....

درد،

چكه ميكند از صافي درشت صبـــــر

و به هيزم اشك آتش ميزنم چشمهايم را

همين كه شب ميشود

آسمان را به كوزه دستانم ميريزم

وضو ميكنم و نماز ميخوانم

باز هم ياد تو......

سجده سهو ميكنم انتظارت را

شب يلداي يادت را چند بار نماز بخوانم ؟

و بارها سجده سهو!؟

احتياط شرط عقل است

و من عاقلانه نماز احتياط را ايستاده ميخوانم

تا بر بلنداي قامتت

ديوار يادت را سرك بكشم

....