ناله ها

باز امشب می زنم دل را به دریایی که نیست
می کشم فریاد از دل بهر فردایی که نیست
می کشم فریادها از بهر فردایی که نیست

عزم رفتن هست جانا تا روم سوی سکوت
عزم رفتن کرده ام تا در فراسوی سکوت
گر چه در این سینه هرگز نای عنقایی که نیست
سینه صیقل داده ام با نای عنقایی که نیست

فکر بلبل را که دارد در زمستانی گزک
فکر بلبل را که دارد در زمستانهای سرد
هر که دارد از سر انگشت سرمایی که نیست
هر که دارد از سر انگشتان سرمایی که نیست

ساکتم در گوشه ای خوانم نوایی از برین
کین برین اندر مجاز روز بیتایی که نیست
اندر این دارِ مجازِ روز بیتایی که نیست

ای که در گردشگه فرمانروا صیدی کنون
نام صیاد از ازل دنبال همتایی که نیست

گریه کن تا باز شوید روی خاکیّ تو را
ز آب نیسانی که در باران سیمایی که نیست

سالها در بستر وحشت صدای ناله هاست
ناله هایم میرود در سوی بینایی که نیست

باقر رمزی باصر


سلام
جسارتم را ببخشید
از آن رو که درخواست نقد فرمودید پیشنهاداتی تقدیم داشتم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید
که در حضور استادان و اهل فنون شعری شاگرد کوچکی هم نیستم
یاعلی

سلام فضای ابهام در برخی از مصرع های دوم شاعر تلاش کرده شعرش رمز آلود گردد که این تلاش شعرشان را از بلاغت و رسایی دور کرده رنگ و بوی سبک هندی یافته است