بشر ای نابغه و اشـــرف خودخوانده سلام
بشر ای کوه غرور،حاکم خودخوانده سلام
بشر ای عامل جنگ و مرز و کینه سلام
بشر ای عاملِ درد و زخـم و پینه سلام
بشر ای مالکِ فخــر و عزت سلام
بشر ای مالکِ بی چونِ قدرت سلام
بشر ای هیچ به دنیای بی نام و نشان
بشر ای پوچ مـیان صد هزار کهکشان
بشر ای وارثِ خودخانده به خوابِ بصری
بشر ای حادثِ جــامانده به شـــکلِ نظری
بشر ای چشمِ نابینا و کور از غمِ فهم
بشر ای خشمِ ناپیدای زور از کمِ شمع
بشر ای تیر خلاص مانده به تـک تیرِ جهان
بشر ای محرض و محکوم به رفتن ز جهان
بشر ای آمده از جای بی جای و از حادثِ نور
بشر ای حامـــله از فـــکرِ گریـــزْ از تن و گور
بشر ای مجمع آبی به خشک زارِ خزان
بشر ای مردهِ فــردا، بــه کار زارِ جهان
بشر ای هوشِ حاذق به امیدِ سحری
بشر ای فکــر فردا که جانـــت ببری
بشر ای چشم سراینده اشعارِ زمان
بشر ای پرده گشا،فاتح اسرارِ نهان
بشر ای فقرِ به جا مانده ز افکارِ قدیم
بشر ای چشــم خو کرده ز انوارِ قدیم
بشر ای باعثِ تبعیضْ ز نژادی پدری
بشر ای وارثِ شمشیر ز عصر هجری
به کـــجا و به کــجا و به کـــجا سر نزدی
به کدام دل به کدام راه به کدام در نزدی
شده بودی هما جا پـخش،شده بودی همه جا روح
شده بودش همه جا خون،شده بودش همه جا نوح
به هوا راه گزیـدی، به دلِ ماه نشستی
ز زمین جان گرفتی،به گلِ جان نرفتی
به همان آن که پرستی،به همان جان که پرستی
به هــزار فــرقه و دیــنت، ره بی راهــه سرشتی
به کجا چنین شتابان، به خودت آی و حذر کن
این تنِ شکـــسته از جنگ، جامه ننــگ بدَر کن
چند نسلِ دیگرت که،خواندت چه ها کردی
جان ملیــون ها کس را از وجود جدا کردی
چند نسلِ دیـگرت که، به پسر چنین بگوید:
بنویس دانه،نــهان کن، که به دانشت بروید
تو به آن چه خواهیت گفت:جز که من خطا کردم
تو به او چه خواهیت گفت، جـز که اشتباه کردم
تو به آن چه خواهیت داد،جز زمین که گلگون است
تو به آن چه خواهیت داد، جز جواب خون،خون است