راز

گاه یک روزنه بر سوی تمنا بازست
که در آنسوش تو را وعده ی صد اعجاز است

گاه هم بارقه ی آمده از سوی امید
با تو گوید که در رحمت ایزد باز است

گاه یک بغض گلوگیر فروخفته ی مست
بستر بستگی ِنطفه ی یک آوازست

گاه گر چند قدم رو به عقب برداریم
دورخیزی جهت یک پرش پرواز است

گاه در منحنی قامت یک قوس و قزح
شادی گمشده ای جلوه گر و طناز است

گاه تا بالش خوابی شود آماه ی خواب
راه خوابیدنمان از غم خود اغماض است

گاه عکسی که دگر خنده ی خود برده ز یاد
روی دیوار دلی کج شده وُ نا ساز است

گاه در پیچش یک گوش به دستان قضا
نکته ای ناب و مهم منتظر احراز است

گرچه غم شکل غزل میشود اینجا گاهی
شیوه اش نزد رضا لیک کماکان راز است