تحفه ی صبر

تحفه ی صبر
به آبـــی که عشق است شنــــــــاور مبــاش
نــــگویــی کـه بعــــدا چـگونه تبـــــــــــاش
شــدی غــــرق درانــــــــــدک تــریـــن آب
چـــــــــو دست پایکی زدی بـــــــــــا شتاب
وگـــر شدی آن سان بــــه طــور مثـــــــال
نشانــــــی بـــــه پیــکر ز صـبر یــک نهال
همـــــان طــــور کــــه هرچــــیز بود واگذار
بـــــه صبرش نمـــایــــــی سپــــــری بسیـار
چـــــــــو هر چیز را زمــــــانش رسد فــرا
سوالـــــی نیابیش و چــــــــــــــون و چـــرا
اراده اســت خـــــــــــدا را همیــشه فـــــوق
پـذیـــــــــرفتنی بــــــــــــاش تـو هم آن ذوق
مر او را کـــــه صــبرش بــــــــــــــود بیشتر
و ازراه بـــــــــگردد او انـــــــــــــــدیشــتر
پیــــــــــام صبر هم جـــــــــز این نیست بس
رهـــــــا ساز خــــــــــــــــود را ز دام نفس
خــــــــــدایت بـــــــــــاری دهد خـــوب اجـــر
گــــرت الــتماس است بـــه نــــــــزدش فجــر
حلیم نژند