کودکان سومالی

کودکی گشنه با پایی برهنه

دم به دم نزدیک  مرگ درنده

مرگ، چشم بر گلویش دوخته

پاهای خود را بر تن او کوفته

خواهش کودک جز تکه نانی بیش نیست

او شکم باره نیست، گرسنه ای ریش نیست

از گشنگی جان به لب گشته

بی خانمان آواره زمان گشته

ساز حسرت می زند در گوشه ای

مرگ را می پذیرد به گونه ای

تا که مرگ آید سراغش یک زمان

درد است و گشنگی و فقان

درد بر او چیره گشته

مرغک لاشخور خیره گشته

این قصه هر روز و عادی است

در سرزمینش جان باختن تکراری است