سفر

من چه آرام و چه تند
میدوم از پی تاریکی و نور
گذرم باز رسد از ره دور
به گلی تازه رسیده که در این باغ جفا
میزند نقش به دیوار سراب
و چه بی ترس ببخشد رنگش
و چه آسان ببیند مرگش
گذرم باز رسد بر لب جوی
که در آن ماهی اندیشه غزل میخواند
شاخ پر برگ انار
رخت می شوید در این آب زلال
در میان هجمه های ترس راه
در میان این همه تردید و آه
من در این همهمه فارغ میدوم،تا که شاید برسم
گذرم باز به دریا برسد
آنچنان مهر بتابد خورشید،که حریر دریا
غرق در نور و حریق،آنچنان سحر کند
آنچنان ورد بخواند،که مسافر سفرش یاد رود
منم اما اینجا که هنوز از پی تاریکی و نور در سفرم