برای قحطی زدگان سومالی ((نرو...))

هوا دوباره زمخت است و باز غمگینم

دوبال معجزه را در زمین نمی بینم

دوباره می چکد از شب هجوم رعب انگیز ...

درون حفره ی تاریک چشم خونینم

نشسته کودک تنها غزل نمی خواند

نمی رسد به لبش جرعه های شیرینم

نشسته سر به زمین دارد و دم آخر ...

من از لبان کبودش غروب می چینم

نرو بمان نفسِ سبزه زار می آید

شکوفه می دهد اشعار پشت پرچینم

نرو که کرکس چند متر آنطرف تر تو....

نشسته تا که بخندد به داغ سنگینم

چقدر خشک و ضعیفی ....چقدر تودارم .....

نرو نمی دهد این شعر مرده تسکینم

چقدر روبه زمینی ، چقدر بالایی

بگیر دست مرا من چقدر پایینم

م- شوریده   سید مهدی نژادهاشمی 30/5/1390