ویرانی

هر آن کس جز تو تصویری به قاب دل نمی بیند
ندیدن جز تو را آن قدرها مشکل نمی بیند
به زهرش میهمان کن خنده وقتی بر لبخت باشد
که عاشق در پس دلجویی ات قاتل نمی بیند
چه مهتابی به پا کردی که شب در حیرت رویت
به هر چشمی ببیند ماه را کامل نمی بیند
گذشتی مثل عطر تند تاکستانی از این خاک
که بعد از آن زمین دیگر به خود عاقل نمی بیند
جنون با عشق همدست است در توفان ویرانی
که در ویرانگری کس این دو را کاهل نمی بیند
پس از توفان چه سودی ساحل این کشتی ویران را
به جز در گل نشستن خیری از ساحل نمی بیند
گذار چشمت از بس دیر می افتد به سویم که
دلم را پایش پا جز مرغکی بسمل نمی بیند