سیمای عدالت

[سیمای عدالت]
علی بوَد دوایِ ، دردِ ستمدیدگان
پناهِ دردمندان ، یارِشکسته دلان

موهبتِ الهی ، هدیه ی آسمانــی
فداییِ عدالت ، کُشته ی راه ایمان

مردِ حقیقت علی، فتوّتش بیمثـال
بوترابش بخوان، جایگهش آسمان

داری اگرمشکلی،چاره ی کار ندانی
فقط بگو یاعلی،مکُن دلت پریشان

نام علی بی وضو ، نبرد نبیِ اکرم
سیمایِ نورانیش، بود معنی قران

موج زنَد شراره، سینه عاشقان را
داشتن حبّ او، نباشد هرگـز آسان

برقِ ذلفقاریش ، حجّت پروردگــار
ولایتش بحق و ، عدالتش بِمیــزان

ببین عدل علی را،کُلّ جهانش دهند
نگیرد از راه زور، دانه زکام مـوران

دُری چنین نهفته ، بخاکِ پاکِ نجـف
خاک بخود ببالد ، فخر کند آسمــان

شده فدایِ عدلش،مولود کعبه حیدر
شکافتن سرش را، نامردم کوفیــان

دربستر خطر گر ، خفت بجای نبــی
با این عمل پیامی ،داد به دلدادگـان

دل را اگر بِبازی ،جان ارزشی ندارد
باید شود فدایی ، عاشق براه جانان

(حبیب)شود نصیبت،زیارت مرقدش
باآب دیده شویی، مزارشاه مـردان

۱۳٨۷پاییز این شعر را درمدح علی ع سرودم