بنام نگارگرعشق..................
.......................................................
آی......آدمــــها....................
که نانِ گرم و،آبِ سردتان،....درسُفره آمادَست..........
مَنم........آن شاعرِ شبگردِ این وادی........
که هرشب، پُشتِ دیوارِ غزلهایم.........
سُرودِ عشق می خوانم.
وَمی دانم کسی...... ،سازِ مراهرگز نمی خواند....
کسی سوزِ مرا، هرگز نمی فهمد.......
کسی......،رازِ مرا،هرگز.نمی داند.
آی......آدمها.........
من آن مُحتاجِ یک لحظه....، نگاهِ سبزتان هستم.......
دَریغ ازمن مَداریدَش.
ببینید اینکه من هم سُفره ای دارم.................
پُرازغم های رنگارنگ............
وَظرفی هم.....که پُرازاشک های داغ وسوزانست/
داغتر.....ازنانِ گرمِ سفره هاو ،....گاه آهی سرد.........
سردترازآبِ سردِ باده هاتان.
آی آدمها.........مراگاهی نگاهی بَس......
.................................................................................
دَمی ازپنجره ،بَرمن نگاهی تاکه دریابید.........
شبم سردَست و تاریک و....
اُمیدِ کورسویی نیست.....
صدایی هیچگاه.....، مارابه مهمانی نمی خواند....
کسی دَردِ مرا،هرگزنمی داند........
............................................................................
مَنم آن عابرِ شبهای سردو،....شعرِ تنهایی.
مرا....(دیوانه) می خوانید........
مرا.....(بیگانه) می دانید...........
آی آدمها.............
خدارادیده ام ،...............
دراشکهای داغ وسوزانم که می گوید:..........
شبی آزدور..ازآن روشنایی ها...........
یکی می آیدو.... جامی به دستش ازمِیِ گُلکون.........
ترا......او مست خواهد کرد..........
وخواهد بُردَت ازآن کوچه که..........
درانتهایش، میــــــکده بازَست.........
وَمستان جُملگی جَمعندو،...
آنجاسُفره ها،.....پُرازشعورو شعر..........
وَهر دیوانه آنجا،.....عالمی دارد.......
آی آدمها.............
منم .....دیوانه ی شبگردِ این وادی.............
نوش بادا سُفره هاتان ،کامتان شیرین..........
مراگاهی نگاهی بَس .........
چه می شد........ گرکه باهم، هم سَفربودیم؟.
...................................................................
3 1 / 9 / 2 9 (دیوانه)