سال چهارم

پشیمونم،پشیمونم ازاینکه
خودم رو توی چشمات خُرد کردم
یه جوری زندگیم بر باد رفته
که هر لحظه بمیرم،بُرد کردم
خدا هم دیگه از من نا امیده
که من اون آدم سابق نمیشم
همون یکدفعه هم از سادگیم بود
تا جون دارم دیگه عاشق نمیشم
شاید دیوونگی باشه ولی باز
تورو گرچه محالی، دوست دارم
یه عمره عاشقی رو با تَوّهم
با یه عشق ِ خیالی،دوست دارم
نمیدونم که چندین سال ِ دیگه
دلم از رفتن تو پاک میشه
دلی که زخمیه،به هر غریبه
یا حتی به ، خدا، شکاک میشه
تو رفتی سمت رؤیاهات اما
منم بعد تو هی پسرفت کردم
زمان ، درمون ِ درد ِ عاشقا نیست
آخه مردونه تر شد عمق ِ دردم
من و سیگار و اشک و دفتر‌ ِ شعر
گلم،سال چهارم توی راهه
چه حسی بدتر از اینکه شنیدم
نگار ِ قصهٔ من ، پا به ماهه