بداهه

به نام یزدان پاک
خنده عاشقانه ای باز مرا کجا کشاند
مرغ رهیده از قفس باز تو را کجا نشاند
خستگی مرا ببین این تب و التهاب نیست
خشکی چهره من است توهم سراب نیست
بیا به من نفس بده جان من عاشقانه است
تشنه لبهای تو ام این خفگی بهانه است
با غم خود مرا نکش مرگ من عادلانه نیست
مردن ایپچنین من اخر این فسانه نیست...

می دونم خیلی ایراد داره بداهه بود.