گندم

چهره ات...
شعر سپیدی ست
که
مردی عاشق
اندکی پیش تر از خودکشی خود خوانده

لب تو...
دشنه ای سرخ بر پیکر توست.
زخمه ای،
بر تن این نار نو رس بنواز
ببین!
در دلم...
هزار دل برای تو پنهان دارم

تو صدایت...
غزل باران است.
که به یک عمر
به طوفان دلم مهمان است

خوشه ای از خورشید...در میان مویت
دسته ای پروانه...چون گل گیسویت
وهزاران لاله...شرم لبهای تو اند

تو حضورت
گندم خوش دانه ای بکر،
به سطحی بایر.
من...
همان خورشید خوبت هستم
که به خود سوزی خود
بر تب زیبای تو پیوستم
چون هنوز می رویی
هم چنان در دستم...

اذان چشم هایت...
چه بارانی
چه آرام است...
بعد هر پلک بر هم زدنت
وقت اذانی ست دیگر

از من،نماز شکر...
از تو،چه وحشت است؟
راهت جدا مساز...
از چه تو خسته ای؟
سنگین به روی دوش...
بارت چه بسته ای؟
راحت ز،عهد خود
از چه گسسته ای؟

بر شوره زارمان
در یک وجب زمان
آرام نا امان...!
در این قدم-مکان
ای گندمک بمان.
خزان زشت...
زیبایی چه می داند؟!

م.م،رهگذر