ای دادا .... (تقدیم به دادا )

تا به خلوتگه دل شمعِ تو نوری دادا
سایه ی عشق ز پروانه به دل افتادا

هفت رنگ است به محراب زلالینه چشم
کرده ای هفت به آیینه ی دل هفتادا

عطر گل میشنوم از دهن شعر زلال
گویی آهوی خُتن بوده بر او استادا

دختر طبع خسان بین به صف آرائی تو
که زلالت شده در حجله ی شان دامادا

از خموشی لبانت شده جمعی به شگفت
داد اگر آن لب مخمور کند بیدادا

نرود در دل نا اهل ندایی از یار
هر چه بر گوش کرش هم بکشی فریادا

آنکه یک عمر گِل آلوده بُوَد آبخورش
نگذرد از سر او زآب زلالی یادا

گر کسی شاد شود از سخنت حاجت بس
که ثوابت شدو یک دل زغمی آزادا

پس مخور غُصه عزیزا که به فریاد غُراب
نرود حرمت بلبل زگل و شمشادا

گلشن عشق کجا پشت به نسرین کرده ؟
کی صبا زلف شقایق بدهد بر بادا ؟

تو روان باش به راهت که دعایت خواندم
دست اقبال خدا پشت و پناهت بادا

خط شیرین تو جانا قلم حامد را
میکشد بر دمن و کوه چنان فرهادا


حامد زرین قلمی
4/5/90