تقدیم به هم ولایتی ام مرحوم حسین پناهی

امشب برایت پُست خواهم کرد / یکذره از دلمردگی ام را
تا چشمِ تو بر نامه ام اُفتد / بیرون کَشَد دیوانگی ام را
اشعارِ تلخی را که می گویم / هر مصرعش خون دلم بوده
جان داده ای امشب به شعرِ من / یک عمر بی تو شعرْ فرسوده
یک عمر بی تو زندگی کردن / باید جهان برزخ تصور کرد
تو می روی از اولِ قصه !!! / حافظ! نگو باید تفأل زد
قاموسی از شعر هستی و واژه/ من حرفِ ناخوانِ الفبایت
این کمترین بی صوتِ شعری را / مهمان بکن یک شب به دنیایت
دارد جنازه می دهد اینجا / آن زخم هایِ ژرف ناجورت
سردیِ تو از طاقتم بُرده / مالِ کجاست آن سدر و کافورت؟
مغرور و آرامی نمیدانی / شب زنده داریها چقدْ سخت است
این قلبِ لبریز از خیالِ تو / مثلِ همیشه بی تو بدبخت است
مِثل همیشه روزِ من شب شد / مثلِ همیشه در همه خوابم
مثلِ همیشه قلبِ من آراااام..... میگیردش یا شعرِ بی تابم
مثلِ همیشه غصه ای دارم / بی تو جهانم غرقِ اندوه است
من را بزار با این خیال پوچ / که عشقِ تو پشت دلم کوه است
***
هر شبْ به خود گفتم نبودت را / از بی کسی خود را بغل کردم
مردادی ام، مردادی ام اما / مثل دلِ بی روحِ دی, سردم
دارم به هر شکل شعر می گویم / باور کنی شاید که من مَردم
آسان گذشتی از منو شعرم / رفتی ندیدی توله ی دردم
هر شب به خود گفتم که من باشم / یا من نباشم فرقی هم دارد؟
وقتی کسی مثل تو دستش را / به راحتی از عشق بردارد
به راحتی از دستِ من بردی / شرجیِ دستانِ جنوبت را
کُشتی مرا تا که ثمر دادی / رؤیایِ رؤیاهای خوبت را
تنهاییِ تنها نمی بینی / این بیتها آثار هذیان است
ای آسمان! بر غصه هایِ من / محکم ببار, قحطیِ باران است
محکم بگیر این پیکری را که / از بیکسی صفرپنجِ کرمان است
ای آسمان قبضه بکن من را / چون خانه ام بی عشق ویران است
حامد خنجری عیدنک