مهربان یگانه

ریشه ها چونان قوی
بر قلب زمین می تازم
که پیوند می زنم
سیاره ی برادر را


دست به آسمان
کمر راست می کنم
قد می کشم،
تیری می شوم
رها از دامان خاکی
از قلب خورشید
میگذرم
برزخ و دوزخ
بی محابا
به عشق بهشت تو
پشت سر می نهم
بر آماج بزرگیت خیمه میزنم
شاخه می دوانم
پیچ در پیچ
هزار در هزار
تا
هر پرتوی از نگاهت
بر نقطه ای از وجود من
شکسته شود

در باغ دامانت
شکوفه می کنم
رنگ به رنگ
بی ترس، بی اضطراب
چرا که دیگر،
هرگز
سوگوار شکوفه هایم نخواهم بود
دیگر ،
طراوت برگ هایم را
بیماری، بی طبیب
به بال نیستی سوار نمی بینم

دیگر چشم به راه گنجشکی فراموشکار
آه به رود باد نمی سپارم

دیگر
همیشه زنده ام


هستی هست من
وعده ات ، حق کردم
حال دیگر
«همه دم با منی ...»