التماس

بیهدست شکفتن
دست بر دامن آسمان زدن
التماس بر ما
درنخواهد گشود اینجا
انتهای کوچه پیداست

سال هاست
پشت بن بست چشمانت
بر زمین بنهاده ام جبین را
تا ک شاید روزی
بازگرداند
روبه رویم دریچه نگاهت را
مردمان شهرچشمانت را

خوب میدانم خیره فکریست دمیده برخاکم
این درخت بی بار و بر است

مشت می کوبم
بر سرای نگاهت
در هوای بی کسی درماندگی هایم
هیچ صدایی نمی آید اما ز درگاهت

نای گنگ سکوت لب هایت
باز در هم می شکند
بی محاباتر از هر چنگی
جسم خالی از جانم را

نرم نرمک
باز بر در گه نیاز
می نشیند اشک سرخ التماس
کنج چشمانم
سوی سقف آسمان

تا که شاید
آب گردد
زیر بال سرد شهوت
شهر در خواب خفته چشم تو را

لیک و افسوس خواب تو گویی کماست
خواب تو بی انتهاست