اشراق شاعرانه
اي با تو گـشتـه گويا ، آوا ،نوا،تـرانــه
از بهـــــر بـا تـو بـودن دارد دلــم بــهـانه
َتر گــشـته دامـن من ،از مـــثـنوي شعرم
كي شاعري سروده ،چون چشم من ترانه
هر شب به ياد رويت خواندم نمازِ باران
وقـتـي كـه اســـتـجابـت زد در دلم جوانه
طرح دوباره اي زد رنگين كمان خود را
از چـــشـــمِ شــرجيِ مـن ،درياي بيكرانه
چون شعله هاي آتش، احساس غربت من
با هــر نفــس كشيــدن ، از دل كشد زبانه
درراه تو نشـــــــــاندم، فانوس ديده ام را
شـايد شــبانه آيي ،اي دلـســــتان به خـانه
هر روز همچو مجنون آواره ام به صحرا
هــر شب تو را سرودم، با گريه ي شبانه
وقتي بهار چشمـــــت مي خواندم به گلشن
كـي بـــلـــبل دل من ،داردهواي لانـــــه؟
از جذر ومدّ چشمم، وصل و فراق پيداست
از غيـبت وحـضورت بهتر ازاين نشانه؟!
اي عقل سبز عاشق سرخ از بيان حـسنت
روح غزل كه كردي ،در سيـــــنه آشيانه
شايد شـــــــبي بيايي ،در بزم انـــــــتظارم
تقـــــــــد يم تو نمــايم ، يك شعر عاشـقانه
پيوســــــته مي تراود ، بر قلب زار عاشق
از چشـــــــم شــرقي تو، اشراق شاعرانه
كرج- محمد علي جعفريان (عاشق) - 29 /4/1383