زلیخای زمان

ای لاله رخسار تو آوازه بازار
ای چشم سیاهت زده افسار به ابصار
شیرین لبی و تلخ زبانی و دل آزار
ابروی تو را داده قضا صارم تبار


یوسف چه کند عشق زلیخای زمان را
ترسم ز جمالت ببرد دست و زبان را
گر فاش ز روبنده کنی راز نهان را
دیوانه شود هرکه درین گنبد دوار


تا قبله صوفی خم محراب جبین شد
از کفر نگاه تو دوصد فتنه به دین شد
عشقت سبب سوختن اهل یقین شد
ای بسته در توبه به عباد گنهکار


کمتر به دل عاشق ما جور و جفا کن
پنهان ز خلایق نظری جانب ما کن
از کنج لبت حاجت دیرینه روا کن
تاقصه منصور شود شهره به اشعار


منصور یال وردی