شیران خفته....

شیران رفته ی بیشه ی من تنهایند
آنان که
خط ممتد لجوج التماس را ورق زدند
این هزار در قرنهای طولانی
بی هیچ واهمه ای
تا
مرز امتداد دلاوران/
من افق مهر رفته را دیدم
تقلای سپید نور بودند
آنکه کوههای باور ترسیم آیندگان
بر هبوط پر از قندیل قصه ی آدم بود
شیر در وقت نیاز، هم شیر است
ای شیر بیا که کلبه ی ابلق ما
ویران است/


برای همه ی دلاوران تاریخ سرزمینم