گریز پایان نیست

گریز پایان نیست
مصیبتی تازه تر
به گریبان دردمان دوخته
خسته از هرچه عبور
سفریدن را باخته ام
بیا و صدای مرا
به گوشهای کر برسان
تا پارگی زخمهای چرکم را
ندیده نمیرند
بیا ببین
که چگونه ریشه کن میشوم
هر لحظه ی انتهای خویش
به گذار کرم خورده ی سکوت
فقط نپرس
که چند سال دارم
سالهاست که دیگر نمیشمارم
لخته میبندد زمان لعنتی
حرکت نمیکند
و تخت خواب کپک زده ام
به بدن خاکستری ام
قفله زده
بیا و ببر مرا
نفرین خاموش من
تیرگی صبح فردا
برایم مسلم است
به سیاهی شب گریه کنم؟!
مرا ببر
و نبین
و نپرس
مرا که انتهای خویشتنم
به آرزو ببر
به قهقرای شعرهای نیمه تمام
فکر میکنی که فکر نمیکنم
به سوزندگی تیرهای خلاص؟!
مارا چه غمیست
انهدام دوران ها
بیا و ببر
کوله را بسته ام
گریه نمیکنم
نترس
شکستن استخوان هایم
از تهوع دردهای لعنتی نیست
پوکی استخوانست
نوشابه خورده ام
گرفتگی صدایم
نه از ترس است
نه از سکوت
خلط گلوست
سیگار میکشم!

هیربد