هم بغض

خوابت پریده شب نمیخوابی
هی شعر میخوانی که بیداری
پهلو به پهلو اشک میریزی
با دیدن آن عکس تکراری

لب بسته فریادت صدا مرده
با ناله میگویی که می آید
هم بغض من سیگار روشن کن
شاید بیاید پیش تو شاید

معتاد گرمای تنش هستی
هر روز میمیری و میمیری
یخ بسته ای کولاک قلبت را
هی بوسه از سیگار میگیری

حل کن مرا در قرص خوابیدن
هم بغض این تاریخ طولانی
یخ بسته میمیری و‌ بیداری
در این شب سردِ زمستانی

سختست میدانی که میدانم
من جای تو بودم هزاران بار
محکوم حبسی باشی و جلاد...
میکوبَدَت بر سینه ی دیوار

فرقی میان ما نمایانست
فرقی که آرامش به من داده
من شعر میگویم به این دردم
تو روی سنگینیش وا داده!

سنگینی دردی که تاریک است
هموزن کابوس نبودنها
هی کم شدن در متن روییدن
هی وحشت شعر و سرودنها

هم بغض من تاریخ را بردار
بردار و در یک گوشه خاکش کن
باید فراموشش کنی از دور
از حجم مغزت خوب پاکش کن

اما دوباره خواب و بیداری
مرگی که می ماسد به اشعارت
سردت شده اما هوا گرم است
مرگی که پایانست در کارت!


کسرا تبریزی(هیربد)