سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

شنبه 13 بهمن 1403
    3 شعبان 1446
    • ولادت حضرت امام حسين عليه السلام، 4 هـ ق، روز پاسدار
    Saturday 1 Feb 2025

      حمایت از شعرناب

      شعرناب

      با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

      نگاه کردن فرزند به پدر و مادرش از روی محبت عبادت محسوب میشود. حضرت محمد (ص)

      شنبه ۱۳ بهمن

      آرزوی برکه ( دوم)

      شعری از

      عباس زارع میرک آبادی

      از دفتر حدیث حکمت نوع شعر مثنوی

      ارسال شده در تاریخ سه شنبه ۲۲ ارديبهشت ۱۳۹۴ ۲۰:۱۶ شماره ثبت ۳۶۸۸۹
        بازدید : ۲۹۸   |    نظرات : ۵۹

      رنگ شــعــر
      رنگ زمینه
      دفاتر شعر عباس زارع میرک آبادی

      آرزوی برکه ( دوم)
      راه   تاريك  ار   فتادت   در     مسير       
            زندگي  را  مي شوي  صد  باره سير
      ني  ره   پيشت  بود ،   ني  راه   پس       
              گردباد  غصه  را   گردي   چو   خس
      اندرون   كوه ،    جاري  شد  به  تب        
             روزها    مي رفت  و   ره  پيما به شب
      راه  مي بردش،  نه  او  مي برد   راه     
                 نااميد  از  وصل  دريا،  شد  به  چاه
      نيم  ديگر  جان   خود  در  كوه  داد        
              راه   وصل    دلكشان    اينگونه   باد
      عاقبت   يك ذّره زو  شد  سوي رود       
               صد   هزاران   همچو  او  آنجا  نمود
      اندكي  از   او   بماندش   در    وجود       
              راه   عشق   پيمودنش   اينگونه   بود
      اين   چنين  از   قّله ها  گشتي   روان        
              سوي اصل  خويش  بودي  بي گمان
      چون   بجويي  وصل  اصل خويشتن     
               بايد  اين  دل   بركني   از   خويشتن
      هر كجا  باشي   فرود  آيي ز خويش     
                آن چنان گردي، كه ني بودي ز پيش
      بركه ي   ديروز  و   رود  حال   ما        
               قصه   ما    باشد   و    احوال    ما
      پس  شتابان   سوي  دريا  شد چنان      
               تا   كمال   خويش    يابد   نزد   آن
      در   مسيرش  ذره ها  پّران    شدند      
                ناگهان  جسمي  نماند  و جان شدند
      عاقبت   دريا   پديد     آمد  ز   دور         
               روشن  از رويش دوعالم گشته  نور
      چون به  وصل  او  رسيد آن  آب  ما        
               ذّره ها  ديدش  به  ره   گشتي  جدا
      جمله  خويشان،  جمع  در دريا بدید       
                 هر يكي  را  قصه اش از او شنید
      آن يكي كو دور شد در ره به دشت         
                قصه اش  پرسيد  چون اينجا بگشت
      گفت   چون  از  تو  جدا  شد پيكرم         
               سوي  بالا  شد  دل  و  جان و سرم
      مدتي   در    آسمان    پّران    شدم          
                در   كبود     آسمان    مهمان   شدم
      با  هزاران  همچو   خويش  آميختم          
                  رخت     من    بركنده    و   آويختم
      عاقبت  روزي  نسيمي  نرم  و  شاد      
                 پشت  ما  شد ره سپرديم اش به باد
      او  نمودش   راه  سوي  اين   جهان           
                ورنه  ما   را   سوي  دريا  كي  توان
      ذّره ي  ديگر  بديد  و  حال خواست        
               سوي  دريا  آمدن  احوال   خواست
      گفت  وي  در زير  سنگ  ماندم جدا       
               پس  به  عمق  آن زمين گشتم رها
      ۱
      اشتراک گذاری این شعر

      نقدها و نظرات
      تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


      (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
      ارسال پیام خصوصی

      نقد و آموزش

      نظرات

      مشاعره

      کاربران اشتراک دار

      محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
      کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
      استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
      4