پرواز

چارچوب در  آلوده خواب است

وذرات دیوار اسیرِ پرواز شب،

اما هنوز که هنوز است 

نفس در اتاقم بال می زند،

پرهای بالشتم هوای هجرت دارند

وابر هایی سبک در لحاف من پر می کشند،

میان این همه دیوار خاموش،

من از تپش بی روزن پنجره ها حرف می زنم،

از واژه های بی وزن زمان،

از طعم رسالت باد

عزم پرواز در تنم تنوره می کشد

وبال های عزیمت شانه هایم را گرم می کند

آی مرغان بی دست وپا

که جنین آسمان را در مزاق عزم تان سقط می کنید!

هوای پرواز دارم

بال های تان را باز کنید

آسمانی شدن بامن...