تکرارِ زمین

سایه ها در تکرارِ آفتاب گم می شوند،

وکرانه ی ذهن 

زیر نوری محض 

میزبان مرغانی ست که ،خسته از جهان گردیِ بی هویت اند

وموج های تقدیر جدامانده از دریا ،

صدف های بی خاصیت رابه شن های عبور می آویزند

آنجا که شن ها هجوم باد را چون پیاله ای شراب سر می کشند،

همانجاست که تکرار در مستی کرانه غوطه می خورد

این است تکرار،

تکرار،

هر آن آبستن هبوطی ست ،

که در خاطره هایی همسان ریشه دوانده

وسخن می گوید از آنجا که عشق

 در خمیازه های حوصله 

وحواس های خسته ،

خوابش می برد

از آنجا که واژه هایی نو می سوزند،

در مرثیه ی مکرر آفتاب

این است تکرار،

این فصل ها 

این بادها 

این اتفاق های هنوز

این فرداها

همه وهمه درتکرار شناورند

ومن نیز مثل تمام یاس های نشکفته

سیب های نرسیده 

وشبنم های نچکیده 

مثل تمام ابرهای بارانی

وباران های موسمی 

ومثل گرگ ومیش دمِ صبح ،

عازم تکرارم،

تکرار