ای عشق برو

 

تصویر تبع ام دگر دربقاب تمکین تو نیست

این فکر بوتیمارِ من دیگر به بالین تو نیست

بال و پرم را آن چنان سوزانده شمع روزگار

پروانه ی جان در پی شعله ی آیین تو نیست

به گونه ای به درد فقدان تو عادت کرده ام

که گر نباشی قلب من گریان و غمگین تو نیست

به برف اندوه ها چنان عادت نموده قلب من

که بَهمنم مشتاق آن خرداد رنگین تو نیست

قلبم چنان ازگفتن(ای کاش )گشته نا امید

هرگز به جانم وحشتی دیگر ز نفرین تو نیست

در عمق کامم آن چنان زهر عَزا نشسته است

که کام من را خواهش شَهد و اَنگَبین تو نیست

از دفترطَبعم به آن حد رنگ باور شده محو

کارامشم لَرزنده با این شک و یَقین تو نیست

با غم کنارآمده این قلب غریب و خسته ام

وناخوشی هایم دگر محتاج تسکین تو نیست

آنگونه زخمی شد غرور من به خار سرزنش

که حاجتی در من به آن رؤیای تَحسین تو نیست

آنگونه از خار و خس غم پر شده دشت دلم

دیگر مکانی بهر آن نرگس وُ نسرین تو نیست

آنگونه چشمان ترم  مأنوس به ظلمت شده

در روح و جانم حسرتی به نور جَبین تو نیست

دو بال جان من چنان از بار محنت شد گران

که پیکر من را توانِ بار سنگین تو نیست

این آسمان قلب من دائم قمر در عقرب است

جایی برای جلوه ی خوشه ی پروین تو نیست

آنگونه طوفان بلا خاموش کرده خواهشم

که این دعای بی«نوا»محتاج آمین تو نیست

عشقا: بَساط خود ببرجای دگر بنا گذار

دیگر به جانم صبر این بالا و پایین تو نیست