راه

ای کاش راه ِ رفتنت،مدار می بود!

از آن روز تا کنون،

چشمهای پنجره،گلدان یاس،کبوتر اردیبهشتی،قلم و دفتر شعرم،

همه به آنسویی ست که آغاز رفتنت بود!

هیچ خوابی در چشمانم جز تو،تکرار نخواهد شد.-

و من،

   آنسوی بغض،

                 مدام گریه را سرفه می کنم.

ای کاش تندی باد قدمهایت قاصدکی را می جنباند!

...

شیعه ی سمند ِ مرگ و پاییز رنگیش

                                              دل ِ پنجره و گلدان یاس را لرزاند.

آخر تا کی به گور بردن آمدنت را کبوتر اردیبهشتی

                             با زرد خنده ای در گوششان خاموش کند؟!

روا نیست نخواهد بود که من ،

                      فصل ِ شروع هر سالم پاییز باشد

و راه ِ نگاهم را بی هیچ آمدنی برگ های افتاده بپوشانند.

اه ،

    چه قدمهای پرتوان ِ رفتنی ست با تو!

اگر شنیدی مرا،لحظه ای به این همه رفتن شک کن!