قصه

یک قصه بس است،

تا که فاجعه ی ِ بیداری خواب آلود شود!

از تو،

هر قصه ای که باشد!

سوز ِ گریه های چشم دیریست-

پا در جلگه ی رویا نهادست.

 هرچه روز شب می شود و شب روز،

 بر من هیچ لحظه ای نمی گذرد؛

و چنگ بر زانوان خویش،

حوصله نمی کند به بر خواستن از بیداری!

گم می شوم لحظه ای،

لحظه ای چند می یابم خود را در گم شدن،

                                               مکرر!

لحظه های من،هنگامه هایی ست،به تلخی ِ عقوبت ِ خداحافظی هایی که

می شود به گوش نیامدن ِ سلام ِ آمدن را از تندی ِ قدمها فهمید!

به عمر پلک زدنی،

مرا قصه ای از تو،بس است!

بس است!

(تقدیم به بنفشه ابوترابی بانویی که کلکش نانوشته ها را می نویسد)

فروردین 1389  

ب.آ.آرام