شرم

لال گویان ِ حقیقت

با طرح چشمی اشک آلود

در دامان زنی.

آن زن،که از جرات دیروز

امروزش را در آغوش نمی فشرد!

زنی که بوی بادام ِ دهانش

طعم ِ زرد آب ِ مرگ و تنهایی ست.

آه،

لعنت بر آوازهای دروغین ات،

ای مردِ بی سلامی دوباره!

آن همه سُرود

از مرگ ها و مرزهای بی دلیل

آن همه ایمان

به باز ایستادن ِ شب در نطفه ی روز.

در دهانت این چنین ترانه های جاری،

دروغ هایی که باور را به زحمت نمی اندازد!

زن،

از پل بی حصار می گذرد

در خیالی منجمد

که گرگها در فکر بره های چوپانند!

لعنت ِ آن گریه ها و فریاد های التماس بر تو باد!

آن سوی پل،

زن خون ِ بچه ای را احساس می کند،

و اما مرد در کنار اجاقی دیگر

پلکهایش را با احساسی شرم آلود بر هم می فشرد.

مرداد 1390 ب.آ.آرام