درس انس

 

ما عاطفه کیشان نه تنها عشق احیا می کنیم

که بی کرانه عشق را در قلب خود جا می کنیم

چون ساغر بُلّور مملوگشته از باده ی سرخ

عشق درون قلب خود را زود افشا می کنیم

ما درس اُنسی در کتاب مهر از بر کرده ایم

بر دفتر دلها مدام از عشق انشا می کنیم

بر صفحه ی هر ثانیه از دل نویسیم بهر یار

با خون خود هم اعتراف عشق،امضا می کنیم

خط می کشیم بر جای پای بی وفایی و دروغ

به قیمت جان عهد خود را نیز ایفا می کنیم

کم می شماریم ما مدام الطاف خود را به رفیق

هر لطف اندک را به خود بسیار معنا می کنیم

در عشق هرگز نیست عجب از خود گذشتن بهر ما

حتّی برای عشق خود انکار دنیا می کنیم

قد می کشیم مانندِ سد بر معبر اندوه یار

تا که عذابی بی کران در خویش ابقا می کنیم

در راه الفتها چنین از خود گذشتن کرده ایم:

جان را به لب گیریم و با غمها مدارا می کنیم

با اینکه غیر از دردوغم در عشق برداشتی نبود

آرامش دل را فقط در عشق پیدا می کنیم

دست از «نوا»ی عاشقانه بر نداریم ما دمی

تا که هوای عشق را به همه القا می کنیم