مالیات جوانی

بیت پایانی زیبایی بود

ما اسیریم و اسارت هدف هستی ماست
پس چه بهتر که مرا عشق زمین گیر کند

آفرین .
شعر خوبی بود

شعر باید مثل یه زخمی باشه که خونش بند نمیاد...
شعر تو زخم داره... یه زخم عمیق

درود بر محمدحسن بااستعداد شعرناب
بسیار تا بسیار تا بسیار زیباست
غم‌انگیز...
تامل‌برانگیز...
سلامت و ثروتمند باشی پسر خوب

سلام برادر همتبارم
چوخ چوخ غملی یازیپسیز 😔

شاکِر اُول الله ها خوشلوق سَنه دَ اووز گَتیرَر
وِرمه اووز غملره شادلیق سوویی یارپیز گَتیرَر


بیداهه


شعرتان علی رغم غم‌ناکی ، نوآورانه محتوایی درنگ‌سوی و رئالی تلخ است با تصویرسازیِ زیبا و همچنین مصراع پایانبندی خوب .


سلامت باشید و سرافراز و درپناه الهی شاد

سلام علیکم و رحمت الله و برکاته شاعر ارجمند

ان شاء الله عشق بال و پر پروازتان باشد و اجباری هم به خوشی و سلامتی بگذرد در پناه خدا و به یاریش


به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست
عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

به غنیمت شمر ای دوست دم عیسی صبح
تا دل مرده مگر زنده کنی کاین دم از اوست

نه فلک راست مسلم نه ملک را حاصل
آنچه در سر سویدای بنی‌آدم از اوست

به حلاوت بخورم زهر که شاهد ساقیست
به ارادت ببرم درد که درمان هم از اوست

زخم خونینم اگر به نشود به باشد
خنک آن زخم که هر لحظه مرا مرهم از اوست

غم و شادی بر عارف چه تفاوت دارد
ساقیا باده بده شادی آن کاین غم از اوست

پادشاهی و گدایی بر ما یکسان است
که بر این در همه را پشت عبادت خم از اوست

سعدیا گر بکند سیل فنا خانهٔ عمر
دل قوی دار که بنیاد بقا محکم از اوست

درود بر شما
زیبا و خواندنی سرودید
مالیات بده ولی نپرس چرا؟ کجا؟ برای چه؟

از شعرهای بسیار زیبای شما
لذت بیکرانی بردم
بزرگوار
هزاران درودتان باد

درود ها بر شما
بسیار زیبا و شور انگیز

شعر من حاصل یک جسم جگرسوخته است
می نویسم که مبادا اجلم دیر کند

پاینده باشید و پیروز ان شاءالله

سلام خیلی عالی

درود بر شما جناب پورصالحی گرامی
لذت بردم از شعر ناب و دکلمه ی زیبای شما

ما اسیریم و اسارت هدف هستی ماست
پس چه بهتر که مرا عشق زمین گیر کند

بسیار عالی

درودها برشما گرامی
بسیار زیبا بود

سلام و درود بر عزیز برادر
محتوای متنوع شعرت من و یاد مطلبی انداخت
در قدیم مناطق کورد نشین شبانان به جای پول یه کاسه یا قابلمه داشتن و می رفتن در خانه ی مردم و آنها از آنچه داشتند یک ملاقه داخل قابلمه ی او می ریختند که به این غذا چێشتی مجێور یا غذای اجباری می گفتند
در شعر شما که پر از تصویرهای تلخ و ناگزیر زندگی‌ست — مثل لقمه‌ی غم، قطار له‌کننده، مالیات اجباری، و عشق زمین‌گیر — می‌توان گفت:
زندگی همان «چێشتی مجێور» است؛
یعنی ترکیبی از هرچه روزگار دارد و تو هیچ اختیاری در انتخابش نداری. هرکس چیزی ریخته توی قابلمه‌ات: رنج، درد، عشق، اجبار... و تو ناچار به خوردنش هستی، بی‌آن‌که بدانی تهش چه مزه‌ای دارد.

درود بر شما..
زیباااااست..

درود فراون بر شما شاعر گرامی جناب پور صالحی
دست مریزا شعر قشنگ است شعر ناب شما

درود جناب پور صالحی
خیلیعالی
مرحبا

درود زیبا سرودید