بخوانم سوی خودت مرگ

توبخوانم سوی خود مرگ ارکه یارم رفتنی شد

گر که این آرام جان  و نو بهارم رفتنی شد

تو مرا سوی خودت خوان،تاب ماندن را ندارم

گر که این مهتاب چهر ازعرش تارم رفتنی شد

سهم من شو مرگ گر که همدمم کردم فراموش

گر که این تنها امید روزگارم رفتنی شد

فکر از دست دادن او برده آرام از دل من

تو بیآرامم اگر این با وقارم رفتنی شد

زندگی معنا ندارد بهر قلب عاشق من

گر که این زیبا مرام و خوش تبارم رفتنی شد

نبض من را میلِ تکراری نباشد به خدا گر

روزی آید کآن که بهرش بی قرارم رفتنی شد

گر زبانم لال روزی او برنجد از وجودم

من چه سازم گر ز چشمان خمارم رفتنی شد

قلب من خالی بگردد ازامید و آرزو گر

از درون دشت عمرم تک سوارم رفتنی شد

پاک گردد رنگ معنا از تمام لحظه ها گر

آنکه بهرش لحظه ها را می شمارم رفتنی شد

کور گردم و خموشی گیرد این دنیای من گر

سرو قامت، ماه رویِ گلعِذارم رفتنی شد

پرپرم کن مثل گل ای مرگ ای ناجی من گر
 

بلبل زیبا نوایم از کنارم رفتنی شد