پُرشــــده درســـینه ام حال وهـــوایِ عاشقی
وَزدرونِ دل رســــد ، هردَم صـــدایِ عاشقی
جمله یِ اعضــایِ من ، با هم تبــانی کرده اند
هـریکی ســـــازی زَنَد ، تحتِ لوایِ عاشـــقی
چشـــــم می بیندفقط،هرعاشــــق ودلــداده را
فــــکردارد ، دائمــاً اندیشـــــــه هـــایِ عاشقی
دســــت فرمان میــــــبَرَد از فکر ، کـارِ خود کُنَد
می نویســــــدهرکجـــــا،ازهای هایِ عاشــقی
پابه کویِ دلبران ، با شـــادی و شــور و نشـــاط
پــــــای کوبان میــرود ، با ســـازِنــایِ عاشقی
نشــــنَوَد از کینه و از بیــــــوفائی گـــــوشِ من
چون بُوَد ، مشــتاقِ هر مِهــر و صــفایِ عاشقی
بَر زبان جـاری غزل یا مثنوی هایِ قشــــنگ
می ســــراید ، بی تعارف ، با هجــــایِ عاشـقی
رویِ لبهایم همیشه ، خنده جاخوش کرده است
این طراوت علتش ، باشــــد فضـــایِ عاشــقی
لحظه یِ با عشـــــق سَـــر کردن برابر میشوَد
با تمـــــــامِ عمـــر تـــــا ، گردد فدایِ عاشـــــقی
از محبّت این همــــــه ، دادِســــخن سَرداده ای
پس مبارک با شَــــــدَت حامی ، ردایِ عاشــقی