قلمدان ادیبان
زندگـــی باغ اُمـــــیــد است ، اشــــتـــیاق هر سـپـیده ا ست
مــیــوه هـــای رنگ رنگش ، آرزوهـــــای نچـــــیده ا ست
آنکه با وی در تضـــاداست ، عاشــقی را دل نــــــداده اسـت
احــتــملاً در مَســـــــــــــیر ، حسرت آمـوزی خـزیـده ا ست
رنگ رُخسارش سیاه است ، آفــتاب ا ش پُشت دُنــــــیاست
بی رَمـق می نالــد از خـود ، طاقـتـش راغـــم بُریـــده ا ست
مـــــــیـزند چـنگ آرزو را ، می کِـشد سر غـــــم سَـــبو را
می نهد دامــــان شب سر ، روشنی هــــا را نــدیــده ا ست
با حقـیـقـت بد حساب است ، از جَــنَم بــــــــــــــوئی نــبُرده
از همه اطـــــعــام هســـتی ، تلــــخ کـامی را چـشــیده است
درخودش "من" بر گُزیده ، روزگار......... پُر کـلــک را
کز اَزل ........آزادگان را ، کیــنه تـوزانــه گـــــزیده است
نـا اُمیدی اصل مرگ است ، اشک شوقش چون تگرگ است
قیمت اش با جـــان مُساوی ، طالبش با "سر" خَــریده است
فک نجُنـبان ای " سَلــیما " ، خـیر وشر درهـــــــــــم تـَـنــیده
درد خود را کُن مــــُــداوا ، قامتـت .... ارزان خمـیده است
در قـــلـــــمــدان اَدیـــبان ، مـــانـده بــــــــاقی از بُزرگــان
با نصیحت کی شــود رام ، آنکه نفسش را......مُــرید است
**
پیرنظر " سلیم " 27/7/93