عاقبت برگ درختان وطن...

عاقبت برگ درختان وطن خواهد رُست
بر كوير دل ايّام چمن خواهد رُست
در ميان كلماتي كه ستم كاشته است
سيب انسانيت و سرو سخن خواهد رُست
شام آغاز شد از لحظه ي خوابيدن ما
صبح از لحظه ي بيدار شدن خواهد رُست
شادمانند همه هرزه علفها به سكوت
بذر فرياد شبي هرزه شكن خواهد رُست
هموطن! چشم به دست و دل بيگانه مدوز
بذر انديشه به دست تو من خواهد رُست
(ببخشيد! اين غزل يه كم طولاني تر بود ولي بقيه شو يادم نمياد!!!

به كاغذپاره هام هم دسترسي ندارم)