دنیای ما آدما

درد و آه و خستگی

این دنیا و دلبستگی

شادی اون یه لحظه و

غم اون همیشگی

واژه عشق توی اون کمرنگ شده

حرف دلواپسی بیش از اینها شده

غم و قصه مثل نقل و نبات

شادی اما مثل شکر نایاب

حرفا هچ کدوم حرف دل نیست

زندگی به دلخواه کسی نیست

تنهایی تو کوچه خاطره ها

دیوارش از سنگ سخت فاصله ها

حرف انتظار کسی یادش نمی یاد

دل بی قرار کسی کارش نمی یاد

دیگه هر چی عاشقی بوده تو دنیا

ته کشیده

مرغ عشق از خونه ما آدما پر کشیده

دیگه حسرت دیگه فقر و نداری

فکر اینکه نونی در بیاری

در به در تو کوچه ها

درویش پیر قصه ها

هو هو کنان

رد می شه

از توی چار دیواری ها

از مغز جاده می گذره

دربه در ویرونه ها

آخه فردا نداره یه تکه نون

یا که یه سقف کهنه نداره