شير لرستاني(به دكتر هوشنگ اعظمی لرستاني)

سلام .... برای اینکه بدانیم دکتر هوشنگ اعظمی چه جایگاهی دارد ، باید سراغش را از مردمانش بگیریم ، اینقدر که با دوستان لر ، شبها و روزها در مورد این دلاور حرف زدیم شاید در مورد کسی دیگر اینهمه داستان و حکایت سر زبانها نباشد . هوشنگ اینقدر مردمدار بود که اگر فقیری به مطبش مراجعه می کرد از او پول نمی گرفت و در نسخه اش علامتی می گذاشت که داروخانه هم دارویش را رایگان بدهد و بعدا با خود او حساب می کرد . یکی حکایت می کرد که مارگزیده ای را پیش دکتر آوردند ، وقتی متوجه فقر و نداری اش شد در خانه ی خود برایش تخت و تجهیزات برپا کرد و یک هفته پرستارش شد .
پدر دکتر هوشنگ ، یعنی مرتضی اعظمی هم سالها در کلات نادری تحت نظر قرار داشت و پس از سقوط رضاشاه به لرستان بازگشت .

هوشنگ اعظمی هرچند در سایه ی نام پدربزرگش ( علیمردان خان اعظمی ) و پدرش ( مرتضاخان ) از نام و نان بی نیاز بود ، اما خود بیش از اسلافش فعال بود . و سالیان دراز با عضویت در جبهه ی ملی و عقایدی که داشت با رژیم شاه می جنگید و در انتظام مخالفان حکومت بخصوص در لرستان ، یدی طولا داشت و بارها هم توسط ساواک دستگیر و زندانی شد . و سرانجام هم پس از دوسال زندگی مخفی در کوههای لرستان
در سال ۱۳۵۵ شهید شد . از آنجا که هیچ گاه اخبار دقیقی از نحوه ی شهادتش منتشر نشد ، شایعه ی زنده بودنش و رفتنش به خارج از کشور تا سالها در افواه افتاده بود . و خانمش ( فریده کمالوند ) هم معتقد بود که هوشنگ زنده است و روزی برمی گردد و هیچگاه حلقه ی نامزدی را از انگشتش در نیاورد .
و چندسال پیش هم کتابی به نام " یادهای ماندگار " منتشر کرد که خاطرات مشترک او و همسر رشیدش بود .
پدر هوشنگ پس از انقلاب یک دوره نماینده ی مجلس شد . و بیمارستان عشایر در خرم آباد هم زمانی بیمارستان دکتر اعظمی نام داشت .
اما این مردمان ند که صفحات دلشان ، کتیبه ی یاد رشیدان است . و گواه این ادعا همین شعر شریف است از استادی که دوستش دارم و بعد از این حماسه ، دوست ترش خواهم داشت ...




جنگ‌ بود
و مادران روی دامن دختران دم بخت
طرح مین گلدار می کاشتند
گفتند برای پیشانی ماه
دیروز دو کامیون پونز
از قم و قندهار رسیده است
ماه‌ روزه بود و سربند آن دختر ایزدی
سفره ی افطار کرکسان شریعت ...
آه
شما که تن های تان
تردِ تمناست
چگونه کنار آتش نمی رقصید ؟
من هنوز هم از خدای خشمگین ملاعمر
طلبکار لبهای لطیف آن زنم
که از نژاد نحیف نیلوفران بود
و روزی ماه در برکه ی سبز چشمهای اش
چون بید می لرزید .....




مانا . کرمانشاه
سوم اسفند ۱۴۰۰