رباعي

ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺯﻻﻝ ﺁﺏ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻲ
ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺷﻌﺮ ﻧﺎﺏ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻲ
ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﮕﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻫﺴﺖ
ﺭﻭﻳﺎﻳﻲ ﮔﺮﻡ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﻣﻲ ماني

ﺩﻝ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﺯﻟﻒ ﺳﻴﺎﻫﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ
ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ
ﺍﻳﻦ ﺣﺴﻦ ﺧﺪﺍﻳﻴﺖ ﭼﻪ ﺩﺍﻣﻴﺴﺖ ﺑﮕﻮ
ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻤﻪ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ

در برکه عشق قوي دل ويلان است
اندر پي يار ديده ام گريان است
اي اشک چرا ز چشم من مي ريزي
مانع چه شوي نگاه من حيران است

از بهر تو ديدگان من بارانيست
درياي خروشان دلم طوفانيست
سيل غم دوريت چو دريا گشته
مرغ دل من ميان آن قربانيست

در عالم عشق چون دلم شيدا نيست
از جان گذرد کسي چو من پيدا نيست
اي آنکه دم از عشق زني، در اينجا
جز کشته ي راه عشق کس را جا نيست