آن چشمۀ چشم تو مرا آب حیات است

آن چشمۀ چشم تو مرا آب حیات است
آن شهد لبان تو مرا قند و نبات است
آن زلف سیاه شکن اندر شکن تو
شام سیه نصف شب شهر هرات است
آن طاق دو ابروی به هم متصل تو
انگار دو پل بسته به نیل است و فرات است
مژگان به صف گشته به آن پلک حریرت
آماج دلم گشته و یک یک ضربات است
آن چاه زنخدان که نشسته است به چانه
شک نیست که بر سبزۀ روی تو قنات است
القصه مه روی تو را هر که ببیند
وردش پس از آن ذکر سلام و صلوات است
اکنون که رسیدی تو به این آخر شعرت
هم اول خاموشی تو گشت و ثبات است

مرتضی