دوش دیـــــــدم در خم کوچه گــــــدایی خــــفته بود
گویی در خــــــــواب و خیــــــالش اندکی آشفته بود
بود چنــــد ســــکه درون کاســــــه اش پــــــیر گدا
یک تنـــــی چند از جوانــــــان مــــی گذشتند با ادا
یک نفر از راه شـــوخی کـــاسه اش را شوت کرد
دیــــــگری از لودگی در زیزر گوشش سوت کرد
پیر مسکین ناگـــــــهان ترسیــــــد واز جایش پرید
خنده ی آن ابلــــــهان دیــــــــد و زنو در جا خزید
رفت یکدم از دو چشــمش پـــیر مسکین خواب ناز
آن دو ابله چون سفــــیهان خـــــــنده را سرداده باز
پیر مسـکیــــــن پوزخندی تلــــــخ زد،وز نو بخفت
عاقــلی از بیــــن آنــــان رفـــت و نـــــزد پیر گفت
ای پــــــدر یـــــاران مــــن از لـــــودگی کردند جفا
شوت کردند کاسه ات را،سوت در گــــــوش از قفا
پس چرا خندیـــدی و چــــــیزی نگفــــتی بــــا تشر
ناسزایی حـــــــق ما بــود، حــــــق آن دو خیره سر
پیر گفتا ای جـــــوان من دیـــــــــده ام هفــــتاد سال
ای دریــــغ این سال ها یـــــک ذره از مال و منال
لاجــــــــرم من نیک می دانم اگر دستت تهی است
چون ادب داری بگویند ثروتش همچون کُهی است
لیـــــک گـــــــر قارون بداننــــد و زنند وی را ندا
چون نــــدارد او ادب ، مـردم بخواننـــــدش گـــدا