زخمهای خاکستری

وقتی گناه سنگریزه های ساحل

با هوس طوفان

شلاق موج را

بر پاهای بی جان می کوبد

درد دریایی، ستاره

 از بی کسی نیست

از عمق زخمی ست که بردهانش می ریزند...

و کشتی های بی صیاد

تورهای بی نقابی ست

که از  دستانم آویزان می شوند

تا رویای جنوبی ام

سوزش چشمانم را نبیند

اکنون ساحل

سپیده را

آرام آرام

بر دامان گلدار شب می پاشد

تا زخمهای خاکستری، غروبی دیگر را

در فردا دفن کند.