رودخانه ها امسال دستهایشان را حنا بسته اند!!

دیروز آخرین لبخندِ شامت را
از پُشتِ میله های سنگی؛
یک درّه پُر از ساعت به آغوش کشیدم.
نگاهِ گاه به گاه!
صندلیِ خالیِ دریا!

یک تن بین امروز و فردا،
شیبِ کفه یِ ترازو را خم می کند!

رودخانه ها؛
امسال دستهایشان را حنا بسته اند،
پای کوه دست به دست شده
آینه با سایه های پیر یکی شده

پلیسِ تاریخ؛
گوشهایم را به برفِ آتش
و لبهایم را به هفته های دور
دست بند می زند!

دیگر پُشتِ پنجره ها
بانفسِ شومینه ها
گرم نمی شود.

شاید،
خاطره ای خشک
برای روزهای سرد!!