غروب عشق

مادرم گفت به من

چه شده ای پسرم

که تو تنها و پریشان و پر از درد و غمی؟

سرخی چشم تو مانند غروب

چه غریبانه و دلگیر است ، آه !

درد تنهایی و اشک و غم تو

قلب فرتوت مرا می شکند

وای بر آنکه شکسته دل تو

خالی از خنده ، پر از درد نموده پسرم

وای بر عشق ، که دردش شده سهم پسرم

گفتم ای مادر به قربانت دو چشمان تَرم

کاش مرگم آید و هرگز نبینم اشک تو

کاش عمرم مال تو گردد ، شوم خاکی به زیر پای تو

مادر این درد و غمم از عشق نیست

قلب من ، مادر دگر عاشق نیست

با سیاهی های تلخ روزگار

با من و این سرنوشت شوم و تار

عشق من مُرد و دگر با من نماند

رفت زیر خاک و بر چشمان من

اشک و درد و ماتم و غم را نشاند

مادر این باشد تمام درد من

مادرم اشکی برای عشق من آرام ریخت

رفت مادر از کنارم با دو چشم خیس و تر

یک سکوت سرد و حُزن انگیز طنین انداز شد

باز هم آن جای خالی

و دوباره اشک و تنهایی و غم

و دل کوچک من

که پر از خون شده بود ...

(محمد درگاهی(سپهر))