شکوه روزگار

پیغام من بـه خدمت یـارم که میبرد

درمـانـده ام زکـار به کارم که میبرد

حـلاج وار ذکـر انـا الحق همی زنـم

کس نیست مدعی سر دارم که میبرد

همچون شتر که بار گرانی به پشت او

از کاروان جدا شدم، به قطارم که میبرد

پشتم بـه زیر بار غم روزگار خـم شده

امیـد زدست داده ام و، بـارم که میبرد

از من رسان به قافله سالار یک پیام

گم کرده راهم و، مهـارم کـه میبرد

من را تمدن فعلـی شسکته سخت

در آرزوی گذشته، به غارم که میبرد

یکتا پرستم و، عملم خالی از ریا

نمرود نیست داخل نـارم که میبرد

این آتش زمانه مرا بر گرفته درمیان

فریاد رس که نیست شرارم که میبرد

گمنام چون کبوتری که گرفتار پنجه ای

شاهین کـه نیست شـکارم کـه میبرد