صلح کن کشورم از جنگ تو بی مردم شد

راه باز است و این جاده درازا دارد

بعد تو نقل محافل شدنم جا  دارد

آنقدر کفر به زلف خودت آویخته ای

که ابن یامین دلم قصد یهودا دارد

بین ما پنجره سوء تفاهم مانده

پشت این پنجره دیدار تماشا دارد

بر دل مرده ی من شربتی از بوسه بریز

بوسه های لب تو حکم مسیحا دارد

شهر دیوانه شد از بس که جنون ریخته ای

پس از این شهر تب هجرت لیلا دارد

هر کجا نام تو بردم به گسل منجر شد

و"اذا زلزلت الارض" بلایا دارد

این غزل بر تن طنازی تو کوتاه است

قالب مثنوی از قصه ی من آگاه است

شیخ صنعان شدنم اول بدنامی هاست

سفر بی خبرت آخر گمنامی هاست

کاش می شد که به چشمان تو برمی گشتم

سوژه ی اول کانال خبر می گشتم

باغ آلوچه ی لب های تو می نوشیدم

کمی از گرمی آغوش تو می پوشیدم

رفتی اما نفست در تن من جا مانده

بغض ها خسته شد از بس که دهن وا مانده

تا زمانی که در اندوه دلم پنهانی

محتوای همه اشعار دلمئمی مانی

با قد و قامت خود روز قیامت کردی

تو به کشتار چرا این همه عادت کردی!؟

بر دلم وحی شده سر به جنون خواهم زد

و در این کاسه ی غم لقمهی خون خواهم زد

پا به پای دل خود اشک شدم باریدم

آنقدر تکیه بر امید زدم خشکیدم

من در این بغض ترکورده نخواهم پوسید

خوار و بیمار بر این گرده نخواهم پوسید

آنقدر فاصله ها را پر احساس کنم

مثنوی را به غزل های  تو حساس کنم

این چه راز ی است که در قلب غزل پنهانی

مثنوی را به رجز خوانی آن می خوانی

آبی چشم تو سرچشمه ی هر اقیانوس

رطب بوسه تو نوبر خوزستانی

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

دفی و تنبک و موسیقی هرمزگانی

دست وا کن به آغوش تو برگردم عزیز

جمع کن زلف خود این عامل سرگردانی

صلح کن کشورم از جنگ تو بی مردم شد

دهنم لال! مگر دختر آقا خانی

کوچ کن دختر حوا به حوالی دلم

معصیت کن بخور از گندم عشقم نانی